Rond half 10 vanavond fiets ik naar huis. Omdat ik het koud had stopte ik op de stoep om een trui aan te trekken. Terwijl ik dat doe komt er een kerel aangefietst die tegen me begint te roepen:
“hey rastagirl, rastagirl”, aandacht vragen. Mijn reactie is dat ik hier nu geen behoefte aan heb en of ie me met rust wil laten. Hij komt dichterbij en vraagt in het Engels wat ik zeg. Heel duidelijk, terwijl ik met mijn armen gebaar, zeg ik GO AWAY.
Op dat moment wordt ie kwaad: “fuck you” schreeuwt ‘ie. Hij trapt m’n fiets omver en bespuugd me. Hij fietst weg terwijl ie tot aan de overkant van de straat “fuck you, fuck you” blijft roepen. In mijn frustratie begin ik te huilen, gelukkig stopt er iemand die me een tissue aanreikt en weer iemand anders vraagt of ik okay ben.
Ja ik ben okay. Geschrokken. Vol adrenaline. Maar okay.
Waar ik niet okay mee ben, is dat ik hier geen aangifte van kan doen. Of ja, dat kan wel, maar omdat ik de man niet ken en ze wegens privacy ook niet zomaar camerabeelden op mogen vragen, kunnen ze me nu al zeggen dat er niks mee gebeurt. “Het kost niet alleen jou energie, maar ons ook”.
Wat overblijft is frustratie en angst.