Ik kan me ruim 20 mannen herinneren die mij de afgelopen 5 jaar alleen al hebben lastig gevallen. Gevolgd worden, nageroepen worden, op een walgelijke manier nagestaard worden. De eerste herinneringen die ik heb zijn van toen ik 12 was en naar de brugklas ging, waarvoor ik met het OV moest reizen. Knipogen, zeggen dat ik voor ze moet lachen. Al die tijd heb ik het weten te negeren en van me af kunnen laten glijden. Tot ik in 2019 een potloodvent meemaakte toen ik ‘s avonds met een vriendin op een bankje zat. Hij kwam tegen mij aan zitten en trok zichzelf af. Mijn gevoel van veiligheid is weg. Ik ben hyperalert als ik buiten ben, het is niet gezond meer. Ik volg hier nu traumaverwerkingstherapie voor, maar deze omgeving blijft mij constant triggeren.
Ik woon in Moerwijk en kan niet naar de tram lopen zonder dat ik nagestaard word of een man tegen me gaat praten. Sorry dat ik dit zeg maar het zijn altijd oudere of buitenlandse mannen hier, die dit gedrag vertonen. In de tram word je ook constant aangestaard. Their eyes are shamelessly locked on you. Ik durf niet met het OV te reizen als ik hakken of een jurk draag. Ik durf niet naar de supermarkt in een korte broek (ik ben aardig op weg met tattoos maar die trekken helaas aandacht). De laatste tijd vermijd ik boodschappen doen in de Betje Wolffstraat, omdat iedereen zich gedraagt alsof ze nog nooit een vrouw hebben gezien. Ik pak liever de auto om 5 km verder op boodschappen te doen. Maar vervolgens gaat een man vanaf z’n balkon me naroepen terwijl ik de auto uitlaad. In het Zuiderpark, waar ik voor m’n rust soms in de zon een boekje wil lezen, word ik altijd aangestaard of nageroepen (ook in mijn winterjas die tot m’n enkels komt, maar wat je draagt zou niet uit moeten maken). Vriendinnen zeggen dat ik oortjes met muziek moet dragen, dan hoor je ze niet. Maar dat durf ik serieus ook niet, want straks hoor je het gevaar inderdaad niet…
En het stomme is, dat ik met m’n therapie eigenlijk weer moet leren weerbaar genoeg te worden hiervoor, want mannen doen dit nou eenmaal en wij moeten er maar mee leren leven. Dat maakt me woedend. Wat ik heb meegemaakt is allemaal ‘zo erg nog niet’ vergeleken met hoe ver seksuele intimidatie en geweld kunnen gaan. Ik bagatelliseer deze ervaringen (en die van andere vrouwen) niet, maar tenminste ben ik niet aangerand, gekidnapt, verkracht of vermoord. Want dat zijn wel de dingen waar wij ons dagelijks op straat zorgen om moeten maken. Ik ben zo kwaad dat mannen de wereld een onveilige plek maken voor vrouwen. En ze weten dondersgoed dat we er niet van gediend zijn, het erge is dat ze genieten van het ongemak dat ze je aan doen. Maar wat kan je terugdoen? Ik wil m’n middel vinger opsteken, message clear, geen woorden voor nodig. Maar als je ruzie krijgt met de verkeerde zit er een mes tussen je ribben. De conclusie die de meeste mensen trekken is dat je het maar moet negeren. Ik kan me daar niet bij neerleggen. Een brand of een gewond persoon op straat negeer je toch ook niet? Wat ik als individu kan doen aan deze maatschappelijke kwestie weet ik niet, behalve voor mijn veiligheid blijven waken en die van vrouwen om me heen.
Blijkbaar voed niemand hun zoons goed op, dus ik hoop dat er vanaf de basisschool interventies hiervoor gaan komen, zodat mannen leren een keer fucking normaal te doen.