Ik fietste net naar de winkel in een andere wijk dan waar ik woon. Achter mij hoorde ik gejoel en gefluit van twee jongens. Ze kwamen langs me fietsen op hun fatbike en zagen eruit als twee jongens van 15 of 16. Ze blokkeerden me, ze sneden me af en reden toen voor me en gingen door met joelen en kijken. Ik werd boos en bang, was bang dat ze me iets aan zouden doen. Ze fietsten na een tijdje weg. Voor hun was het misschien een geintje maar ik ben nu, een uur later, nog steeds bang en opgefokt ervan. Dat komt omdat het zo onvoorspelbaar is: als je als vrouw in je eentje bent dan weet je niet wat er kan gebeuren en of je er dan wat tegen kan doen. Zij zijn met twee, ik ben alleen. Er was niet echt iemand anders in de buurt. Ik denk dat die jongens niet weten wat een impact het heeft als je dit keer op keer moet meemaken. Ik denk ook dat ze niet snappen wat het doet met je veiligheidsgevoel. 

Ik kan me ruim 20 mannen herinneren die mij de afgelopen 5 jaar alleen al hebben lastig gevallen. Gevolgd worden, nageroepen worden, op een walgelijke manier nagestaard worden. De eerste herinneringen die ik heb zijn van toen ik 12 was en naar de brugklas ging, waarvoor ik met het OV moest reizen.  Knipogen, zeggen dat ik voor ze moet lachen. Al die tijd heb ik het weten te negeren en van me af kunnen laten glijden. Tot ik in 2019 een potloodvent meemaakte toen ik ‘s avonds met een vriendin op een bankje zat. Hij kwam tegen mij aan zitten en trok zichzelf af. Mijn gevoel van veiligheid is weg. Ik ben hyperalert als ik buiten ben, het is niet gezond meer. Ik volg hier nu traumaverwerkingstherapie voor, maar deze omgeving blijft mij constant triggeren.

Ik woon in Moerwijk en kan niet naar de tram lopen zonder dat ik nagestaard word of een man tegen me gaat praten. Sorry dat ik dit zeg maar het zijn altijd oudere of buitenlandse mannen hier, die dit gedrag vertonen. In de tram word je ook constant aangestaard. Their eyes are shamelessly locked on you. Ik durf niet met het OV te reizen als ik hakken of een jurk draag. Ik durf niet naar de supermarkt in een korte broek (ik ben aardig op weg met tattoos maar die trekken helaas aandacht). De laatste tijd vermijd ik boodschappen doen in de Betje Wolffstraat, omdat iedereen zich gedraagt alsof ze nog nooit een vrouw hebben gezien. Ik pak liever de auto om 5 km verder op boodschappen te doen. Maar vervolgens gaat een man vanaf z’n balkon me naroepen terwijl ik de auto uitlaad. In het Zuiderpark, waar ik voor m’n rust soms in de zon een boekje wil lezen, word ik altijd aangestaard of nageroepen (ook in mijn winterjas die tot m’n enkels komt, maar wat je draagt zou niet uit moeten maken). Vriendinnen zeggen dat ik oortjes met muziek moet dragen, dan hoor je ze niet. Maar dat durf ik serieus ook niet, want straks hoor je het gevaar inderdaad niet…

En het stomme is, dat ik met m’n therapie eigenlijk weer moet leren weerbaar genoeg te worden hiervoor, want mannen doen dit nou eenmaal en wij moeten er maar mee leren leven. Dat maakt me woedend. Wat ik heb meegemaakt is allemaal ‘zo erg nog niet’ vergeleken met hoe ver seksuele intimidatie en geweld kunnen gaan. Ik bagatelliseer deze ervaringen (en die van andere vrouwen) niet, maar tenminste ben ik niet aangerand, gekidnapt, verkracht of vermoord. Want dat zijn wel de dingen waar wij ons dagelijks op straat zorgen om moeten maken. Ik ben zo kwaad dat mannen de wereld een onveilige plek maken voor vrouwen. En ze weten dondersgoed dat we er niet van gediend zijn, het erge is dat ze genieten van het ongemak dat ze je aan doen. Maar wat kan je terugdoen? Ik wil m’n middel vinger opsteken, message clear, geen woorden voor nodig. Maar als je ruzie krijgt met de verkeerde zit er een mes tussen je ribben. De conclusie die de meeste mensen trekken is dat je het maar moet negeren. Ik kan me daar niet bij neerleggen. Een brand of een gewond persoon op straat negeer je toch ook niet? Wat ik als individu kan doen aan deze maatschappelijke kwestie weet ik niet, behalve voor mijn veiligheid blijven waken en die van vrouwen om me heen.

Blijkbaar voed niemand hun zoons goed op, dus ik hoop dat er vanaf de basisschool interventies hiervoor gaan komen, zodat mannen leren een keer fucking normaal te doen.

Gister met komingdag zijn ik en mijn vriendinnen lastig gevallen door 3 jongens. Eerst kwam er een man voor ons staan en zei “hey dames” we negeerde hem en liepen verder. Later was hij aan het vechten. We keken en er komen 2 jongens + die man achter ons aangelopen. Ze vragen waar we heen gaan en komen heel dicht bij. Eentje slaat een arm om mijn vriendin heen. Een man zei dat hij mij herkende en ik herkende hem ook. Kan niet plaatsen waarvan. Wij lopen een straat in en zei lopen rechtdoor. We lopen de straat uit en we zien de 3 mannen. Op ons aflopen. Gelukkig was er boa die het in de gaten had toen. Mijn vader zou ons ophalen en hij was aangekomen aan t eind van de straat. We lopen erheen en er zijn 2 jongens aan t dealen (lijkt het) de boa stopt en vraagt wat ze aan het doen zijn en de jongen komt vrij aggresief over naar de boa. Later zien we de 2 dealers en de 3 jongens die ons lastig vielen samen lopen. Ik vraag me af wat ze van plan waren met ons. Ik ben laatst ook achtervolgt en ik moest toen rennen om de jongens te ontsnappen. Ik ben er best van geschokken en ik vraag me af wat er was gebeurd als wij dr jongens niet waren ontkomen of als de boa er niet was. 

I am 30, Female, and just moved to Amsterdam after living in new york city and Milan, Italy where I never experienced street harassment. Yet in the cumulative 4 weeks I lived in Amsterdam, I have been harassed on the street 2 times. Once it was saturday afternoon in the park (Oosterpark), I was exiting a park and a man sitting on a bench curdely yelled “nice belly”. I was wearing long pants and a crop top t-shirt. I now ignore that area.

Another time was more shocking, two very young (12 year old) boys on biciclyes in a residential neighborhood in Oost asked me if I wanted to buy an egg as I was walking back home. I said no thank you, and one of the very youngs boy said in English “I will break it on your ass”. I kept walking but was really disheartened- if boys this young are harassing women, what does that say about their influences at home and in society that makes them think they can act like this? How is that a sign that things will get better if boys this young are acting like this?

I hope these were exceptions, but if this is what living here is like, I am taking a pay cut and moving back to Milan. I otherwise really love Amsterdam, but you cannot put a price on the feeling of safety, peace of mind, being respected, and being able to walk where you want and wear want you want.

Gisteren, op 20 augustus, toen ik met de fiets mijn huis verliet, rond mijn huis, nam een ​​jongen van ongeveer 16 jaar gekleed in witte sportkleding en poloshirt een foto direct van mij op 5 meter afstand en de andere jongen achter hem in het zwart gekleed in dezelfde richting als de andere aan de andere kant.

Dus ik vond het niet leuk dat de man in het wit een foto rechtstreeks naar mijn status op fietsen maakt

Vandaag, 11 juli, toen ik op straat wat kinderen aan het begroeten was en ik een beetje voorover leunde, kwam er een man voorbij die stopte met langzaam naar mijn billen te kijken en hij ging snel naar de winkel.

Op zaterdag 8 juli zat de jongeman van ongeveer 30 jaar in de trein naast me en keek steeds beter naar de foto’s op mijn telefoon en leunde elke keer op mijn arm, dus ik koos ervoor om mijn arm dichterbij te brengen naar hem.telefoon

graag deel ik 2 van mijn verhalen

Vroeger toen ik ong 12 was kreeg ik ong voor het eerst te maken met straatintimidatie. Ik zat te skeeleren en skeelerde langs een groepje jongens die mij al aankeken. Hey meisje! Riep er een. Mag ik je snap? Ik negeerde ze en was heel erg verbaasd in mijn hoofd. Ze leken wel 16-17 ofz waarom zouden ze mijn snap willen? Ik skeelerde gelukkig snel weg. Ik heb namelijk altijd van mijn moeder geleerd dat als iemand vervelend deed het te negeren. 

Mijn 2e verhaal was gebeurd op school. Ik stond op het schoolplein te wachten op een vriendin. We zouden naar de stad gaan en school was ons afspreekpunt. Ik ben altijd een beetje te vroeg en stond daar te wachten op haar. Ik zat een beetje op mijn telefoon tot ik voelde dat ik werd aangekeken. Ik keek om me heen en zag een creepy man met een rood jasje tot op de heupen me in de verte aanstaren. Ik negeerde het en deed alsof ik heel druk was op mijn telefoon. Hij ging toen midden op de weg staan. Hij deed om de 5 seconde een stap vooruit en bleef me aanstaren zonder weg te kijken wat mij heel ongemakkelijk maakte (dit idiote proces duurde even) totdat ik maar het gesprek begon om te hopen dat hij stopte met creepy doen. Ik zei hallo? Hij vertelde dat hij dichtbij woonde waarna hij ergens heen wees achter zich. En vroeg of ik ook even mee wou ofz. Ik zei duidelijk nee en hij bleef maar doorvragen. Ik was verbaasd dat hij zoveel moeite deed. Hij bood ook nog geld aan om met hem mee te gaan. Toen werd het me teveel en ben ik huilend richting het huis van mijn vriendin gegaan. Ik zag de man gehaast verdwijnen in het steegje tegenover school. Ik heb nu traumas aan dat steegje. Ik kwam mijn vriendin onderweg tegen en toen ik savonds thuis kwam vertelde mijn vader dat ik de politie moest bellen omdat het niet oke was. Ik wist niet dat het erg was en mijn vriendin ook dus toen moest ik weer huilen. Ik moest aan de politie vertellen wat er allemaal was gebeurt en moest de man beschrijven. Ik wist het niet meer zo goed en raakte gestresst. Ze hebben school geïnformeerd en de schoolplein camera s erbij gepakt waarbij ze de beelden vonden. Een paar dagen later kwam ik tot het nieuws dat er een tweede man was verstopt toen het gebeurde. Ik had dit helemaal niet door en ben extra dankbaar dat ik veilig thuis ben gekomen. Ik vind het nog steeds eng op straat savonds maar ook overdag en gun niemand zulke nare ervaringen.