Vannacht ben ik voor de zoveelste keer achtervolgd. Ik op de fiets, zij in de auto. Raampje naar beneden en opmerkingen maken over mijn billen, dat die zo lekker zijn, dat ze die nat willen maken, dat ze me van achter willen nemen. Ik word er misselijk van. Alles wat ik doe is een aanleiding om door te gaan. Negeren, vragen om op te houden, vragen wat hun moeder er wel niet van zal denken… Ik wou dat ik er niet angstig van zou worden maar het blijft intimiderend. Zij zijn met twee, ik alleen. Zij hebben een auto, ik een fiets. Zij zijn groot en gespierd, ik 160 en vrouw. Zelfs al train ik nog zo vaak, ik kan hun nooit aan. Daarmee voel ik me ongelofelijk machteloos. Daarbij weet je nooit of het hierbij blijft of dat het nog escaleert. Dat maakt dat je niets terug doet of zegt, uit angst om ze te provoceren om over te gaan tot erger.
Hoe klein moeten zij zich niet voelen om zich door zo’n actie even groot te voelen? Het is gewoon ongelofelijk laf.