Jaren geleden liep ik op s’avonds op straat in Zweden, toen ik werd aangesproken door een man. Hij begon mij vragen te stellen. Ik reageerde kort en toonde geen interesse. Hij kwam steeds meer dichterbij en hij liep met mij mee. Hij bleef maar vragen stellen en hij kwam over alsof hij iets had gebruikt. Ik kreeg een onbehagelijk gevoel en hij bleef zich maar opdringen. Hij kwam dichterbij en opende zijn jas, met zijn hand opende hij de knoop van zijn broek en riste hij zijn gulp open. Hij greep naar zijn penis. Ik raakte in paniek en was bang dat hij een mes onder zijn jas vandaan zou halen. Snel ben ik een winkelcentrum in gerend. Ik ben daar minutenlang gebleven. Na ongeveer 15/20 minuten kwam ik naar buiten. Er stond een politiebusje en ik zag hoe een agent in gesprek was met een vrouw. Op precies dezelfde plek waar ik was aangesproken door de man. Ik sprak een andere agent aan en deelde mijn verhaal. De zaak werd serieus opgepakt en samen met de andere vrouw heb ik een rechtszaak aangespannen. De zitting zelf was een nare ervaring. Ik werd kritisch ondervraagd door de advocaat van de gedachte en er werden vragen gesteld of ik het niet uitlokte. Of ik zelf oogcontact maakte of ik aan het flirten was. Van binnen kookte ik en ik zag hoe de verdachte een grijns op zijn gezicht had. Ik was boos. Boos hoe hij mijn veiligheidsgevoel heeft aangetast. Hoe deze ervaring mijn gevoel van vrijheid beperkt. De angst om te worden aangevallen is er nog steeds. Ik laat mij niet leiden door mijn angsten, maar ze hebben wel een beperkende werking. Hier baal ik van. Ik wil vrij zijn. Ik wil vrij bewegen. De verdachte heeft uiteindelijk een boete betaald aan een fonds voor slachtoffers. Het verleden kun je niet veranderen maar wel de toekomst. Ik ben blij dat ik destijds actie heb ondernomen. Ik wilde een signaal afgeven en de man laten weten dat dit gedrag wordt bestraft. Als vrouw moet je veilig en vrij kunnen bewegen en zeker op straat!