Straatintimidatie is iets waar ik al vrij jong mee te maken kreeg. Toen ik nog buiten Groningen woonde maakte ik het al vrij vaak mee, maar maakte er nooit een groot punt van. Maar sinds ik in de stad woon had ik nooit gedacht dat dit probleem zo groot zou zijn. Ik snap nu steeds meer waarom veel vrouwen zich onveilig voelen. Ook ik word week in, week uit nageroepen, nagesist en nagefloten en als ik pech heb krijg ik een seksueel opmerking, een belediging of zelfs een bedreiging naar mijn hoofd gegooid, terwijl ik enkel alleen maar over straat loop. Het ergste wat ik recent heb meegemaakt, is dat ik s’ avonds alleen door een lege straat liep en ik bedreigd werd door een dakloze. Blijkbaar lag er midden op het pad een beker geld en had ik die per ongelijk omver gelopen. Dit had ik niet door tot er een brede man op mij afliep en naar mij begon te schreeuwen en mijn pad blokkeerde. Hij wees naar de grond en dwong mij het op te rapen. Ik voelde me vernederd en kreeg meteen een adrenalinekick waarbij ik erg boos werd en terugriep dat hij mij normaal moest behandelen. Vervolgens bedreigde hij mij met geweld, schreeuwde hij meerdere keren ‘kk hoer’ en liet mij er niet meer langs. Het was erg beangstigend, ik ben een tengere vrouw met ondergewicht die fysiek niet sterk is, maar ik bleef voet bij stuk houden. Toen hij doorkreeg dat ik niet van plan was zijn geld op te rapen, liep hij weg en werd ik nog meerdere keren uitgescholden en toen hij doorhad dat ik de politie belde, begon hij mij te achtervolgen en bleef hij naar mij schreeuwen. Helaas is dit niet mijn eerste, echte nare ervaring geweest.. Ik vermijd plekken om niet meer belaagd te worden en zelfs dat heeft soms geen zin. Momenteel ervaar ik veel psychische klachten, maar als ik dat uitspreek, word ik door mijn omgeving een ‘aansteller’ genoemd. Ook vind mijn omgeving dat ik maar harder in deze wereld moet worden en krijg zelfs de vraag of ik het zelf uitlok.. Als vrouw voel ik me gewoon kansloos. Kansloos met de hoofdletter K..

Vannacht ben ik voor de zoveelste keer achtervolgd. Ik op de fiets, zij in de auto. Raampje naar beneden en opmerkingen maken over mijn billen, dat die zo lekker zijn, dat ze die nat willen maken, dat ze me van achter willen nemen. Ik word er misselijk van. Alles wat ik doe is een aanleiding om door te gaan. Negeren, vragen om op te houden, vragen wat hun moeder er wel niet van zal denken… Ik wou dat ik er niet angstig van zou worden maar het blijft intimiderend. Zij zijn met twee, ik alleen. Zij hebben een auto, ik een fiets. Zij zijn groot en gespierd, ik 160 en vrouw. Zelfs al train ik nog zo vaak, ik kan hun nooit aan. Daarmee voel ik me ongelofelijk machteloos. Daarbij weet je nooit of het hierbij blijft of dat het nog escaleert. Dat maakt dat je niets terug doet of zegt, uit angst om ze te provoceren om over te gaan tot erger.

Hoe klein moeten zij zich niet voelen om zich door zo’n actie even groot te voelen? Het is gewoon ongelofelijk laf. 

Ten eerste, wat goed dat jullie dit bespreekbaar maken! Zelf heb ik sinds mijn 15e veel te maken (gehad) met straatintimidatie. Soms is het zo erg (voornamelijk met warm weer) dat ik 2 á 3 keer op een dag wordt nagefloten en nageroepen. Dit gaat van gefluit en gesis tot aan seks getinte opmerkingen en beledigingen.. In het begin trok ik mij er vrij weinig van aan maar nu wordt ik echt helemaal gek.. Zo ook vandaag werd ik in mijn eigen buurt door 3 man nageroepen, ze maakte seks getinte opmerkingen, begonnen te fluiten en vervolgens te schelden toen ik liet merken dat ik het niet tolereerde en doorliep..  Het is te bizar voor woorden dat dit in mijn buurt gebeurt, ik constant alert moet zijn en ik niet met 30 graden in een korte broek kan lopen zonder belaagd te worden. Het voelt alsof mijn waardigheid constant naar beneden wordt gehaald en ik wil gewoon rustig over straat kunnen lopen zonder mij een object te voelen en constant achterom te moeten kijken. Ik voel me eerder gezien als speelgoed dan een persoon..  Dit moet gewoon stoppen!

Vanochtend zat ik in de bus en toen begon de man naast me zomaar over mijn been te aaien. Hij wilde eigenlijk nog verder gaan maar mijn tas stond op mijn schoot dus hij kon er niet bij. Hij probeerde zijn hand wel onder mijn tas te schuiven. Ik ben 16 en ik dacht dat de man 70 was, hij was wel erg oud.

In juli 2021 ging ik nadat ik boodschappen had gedaan even op een bankje voor de supermarkt zitten om een sigaret te roken. Er zaten 3 meiden die in gesprek waren met een oudere man. Toen zij uiteindelijk weg liepen begon hij tegen mij te praten, dit vond ik prima. We hadden het gewoon over alledaagse dingen en het gesprek verliep in eerste instantie prima. Hij kwam dichterbij mij zitten en dit vond ik niet echt prettig, maar ik durfde daar niks van te zeggen. Hij begon vragen te stellen, of ik een man als hem zou daten, waar ik woonde. Ik gaf aan dat ik naar huis wilde gaan. Ik vond dit zo onprettig. Nadat ik dit aangaf legde hij zijn hand op mijn bovenbeen, aan de binnenkant. Dit vond ik te ver gaan en ik stond op om weg te gaan. Terwijl ik op stond kreeg ik van hem een flinke tik op mijn billen met daarbij een kreun geluid en de woorden “wat ben je lekker”. 

Ik werd enorm overstuur en stapte af op een stel dat daar samen liep, zij hebben mij wat rust in gepraat. Mijn buurman is politieagent en bij hem heb ik mijn verhaal kunnen doen. Het plan om aangifte te doen kwam ter sprake, dit heb ik uit angst nooit gedaan.

Pas na 6 maanden durfde ik weer naar diezelfde supermarkt en elke keer als ik de man zag raakte ik in paniek, ik heb mij lang onveilig gevoeld in mijn eigen buurt.

Oude mannen denken dat het stoer is om even tussen je inkijk te gluren en dan in je buurt te komen en je constant aan te lopen staren. En ik word gevictimblamed door m’n eigen ouders en niemand helpt om me stuk veilig te voelen. Ik ga om deze reden op zelfverdediging, want ik heb geen zin om ooit vermoord of verkracht te worden door een zielig figuur die z’n micro penis niet in z’n broek kan houden.

Toen ik 16 was en op de bus wachtte kwam er een man, ik denk rond de leeftijd 35, naast me zitten. Hij deed zijn arm om mij heen en vroeg of ik een keer wat met hem wilde drinken. Ik zei :”nee ik heb een vriend”. Hij vroeg mij vervolgens of ik geen lol kon hebben zonder hem en bleef zitten en zijn arm om mij heen houden. Ik was jong en durfde verder niets. Het station was vol, niemand sprak hem aan, niemand leek te zien hoe bang en ongemakkelijk ik mij voelde.

Ik was ‘s avonds met een grote groep vrienden in een park. Een vriendin van mij moest plassen, dus ik liep met haar mee naar de bosjes een stukje verderop. Zo’n tien meter van ons vandaan zagen we een man staan gluren. ‘Toe dan, ga maar plassen’, zei hij. Mijn vriendin zei tegen me dat ze niet zo nodig meer hoefde en we wilden weglopen. Toen begon de man achter ons aan te rennen. We hebben gesprint totdat we weer bij de groep waren en toen was de man verdwenen. We waren 15.