Ik was met een groep vrienden aan het picknicken (op afstand) op een ruim grasveld omringd in een park. We waren met z’n zessen. Plots zagen we een man van ~25-30 in de bosjes staan. Hij staarde naar ons. Hij zei niks, hij stond daar maar gewoon. We besloten om hem gewoon te negeren in de hoop dat hij gewoon weer zou vertrekken. Na ongeveer 5 minuten begon hij takken op te rapen en doormidden te breken, terwijl hij ons bleef aanstaren. Ik had mijn hand boven mijn telefoon hangen om 112 al te bellen. Na nog eens 5-10 minuten wees hij naar mij op een dreigende manier (ik was de enige die zijn kant op zat) en liep hij weg. Ik begon te huilen. Toen kwam hij terug, cirkelde om onze picknickkleden heen (veel te dichtbij), zei wat onverstaanbaars, en liep vlug weer weg. Onze vriend (de enige jongen die er bij was) stond op en riep hem na, maar hij was er al niet meer. Daarna hebben we onze vriendin thuisgebracht en zijn we naar een andere plek gegaan. We zijn allemaal 15-17 jaar oud.

Ik ben van ons allemaal het meest geschrokken. Ik heb eerdere onaangename ervaringen gehad, en voel me enorm schuldig. Ik volg jullie pagina al maanden, en ik weet dat het nooit onze schuld had kunnen zijn, maar ik kon niks doen. Ik bevroor gewoon. Ik had moeten opstaan, ik had iets moeten zeggen, maar ik kon helemaal niks.

Ik leerde later pas dat dit echt een vorm van intimidatie is.

Mijn dochter Maureen Vreeburg (24 jaar) heeft een zeer indringend filmpje opgenomen met muziek eronder gemaakt door haar tweelingzus Sharon. Vele vrouwen hebben hier aan meegewerkt (vriendinnen, familie, collega’s) waaronder ik, hun moeder.

YouTube: Maureen Vreeburg Bang

Ik ben Anna en ik heb elke dag te maken met straat intimidatie. Ik zit in een rolstoel vanwege een neurologische stoornis. Mannen pakken me bij de achterkant van mijn rolstoel en zeggen: ik neem je wel even een stukje mee!!! Het is echt dood eng! Ik werk nu aan projecten om dit te stoppen. Maar alle oplossingen of opmerkingen die ik krijg zijn: je moet ook niet alleen naar buiten gaan… maar dit is toch te gek voor woorden? Ik heb al 2 keer met sexueel geweld te maken gehad. En iedereen schuift de schuld in mijn schoenen. Er moet iets veranderen hieraan in de maatschappij!!! 

Ongeveer een jaar geleden ben ik door een buur (tussen de 40 en 50 jaar, ik ben net meerderjarig) op straat verbaal seksueel geïntimideerd. Hij stond bij iedereen bekend als vriendelijk en gastvrij, maar dat beeld klopt dus niet. Hoewel de tijd een hoop heelt, kijk ik nog altijd vluchtig om mij heen als ik de straat in loop of de deur uit ga – om te zien of hij niet toevallig buiten staat. Mijn gordijnen zijn vaak dicht omdat ik weet dat hij naar binnen zou kunnen kijken. Terwijl ik nog vaak last heb van deze gebeurtenis, leeft hij zijn leven vrolijk verder, omdat aangifte doen geen zin heeft. Sommige mensen zien seksueel getinte opmerkingen vaak als een grapje, maar het is tijd dat wij ons er bewust van worden dat dit soort dingen niet grappig zijn maar schadelijk. 

Om het onder woorden te brengen en er niet te diep op in te gaan heb ik onderstaande gemaakt. Dit omschrijft wat er die avond is gebeurd. 

Wat…
Wat gaf jou die avond het recht om mij, een meisje dat op goed vertrouwen dat ze heel thuis zou komen… Mij van mijn vertrouwen in de mensheid te beroven.

Jij…
Jij, met een onbekend gezicht vond het nodig om mij, iemand die jou niet kent te achtervolgen, in te halen, op te wachten en met grof geweld van de fiets de duwen.

Ik…
Ik, die op de grond belandde, die zich niet bewust was van wat er gebeurde… Ik die aan mijn enkels werd mee getrokken naar jou busje, dat busje die je netjes naast de halte had geparkeerd.. Ik, Ik was mij op dat moment nog niet van bewust dat mijn leven vanaf dat moment zou veranderen.

Jij…
Jij, die mijn ene enkel 1 seconde los liet om god weet wat te gaan doen bij dat busje, dat busje dat al open stond voor mij, dat meisje op de grond. Dat meisje dat zich los trapte, naar achteren schoof en begon te gillen. Te gillen richting jou… Zodat jij, die man zonder bekend gezicht, mijn gezicht, mijn doodsbange gezicht niet meer zou vergeten. Hopende dat jij, net als ik niet meer zou kunnen slapen.

Toen…
Toen ik zo hard gilde en schreeuwde dat er van drie kanten mensen aan kwamen om mij te helpen. Die na dat ze dachten gillende jongeren te horen die de tijd van hun leven hadden toch maar gingen kijken. Toen, toen moest ik lachen, lachen van opluchting, onbesef en angst.

Jij…
Jij bedacht je geen moment, stapte in jou busje, jou netjes geparkeerde busje en reed weg, weg van wat jij daar had aangericht.

Ik…
Ik hoop dat jij dit leest want jij, jij had geluk met mij, mijn kracht om alles uit mij te halen dat in mij zat zodat jij niet kon doen wat jij op dat moment wilde doen. Jij bent er goed vanaf gekomen want jij had minder kracht dan mij.

Ik…
Ik neem dit podium omdat ik nog kan navertellen wat mij die avond is overkomen. Ik, ik heb geluk gehad, dat ik mensen zo ver kreeg mij te horen. Ik heb geluk gehad omdat jij zo dom was, zo dom was te denken meer kracht te hebben dan mij.

Jij kent mij niet en jij zal mij nooit leren kennen.

Mijn naam is Demi en ik ben 22 jaar. Ik woon in de mooiste stad die er is, Groningen ;). 
Momenteel heb ik een vriendin, we zijn hartstikke gelukkig samen, maar we worden dagelijks aangestaard of zelfs nageroepen op straat.
We lopen hand in hand wanneer een tweetal mannen ons tegemoet komt lopen, je ziet meteen hun gezichtsuitdrukking veranderen naar een smerige uitstraling en ik voel mijn eigen gezicht helemaal betrekken. Mijn lichaam wordt zwaar en eigenlijk durf ik alleen nog maar naar beneden te kijken. De ene dag gaat dit beter dan de ander, maar het is een verschrikkelijk gevoel. Dit is slechts één voorbeeld. En ik herhaal, dit gebeurt ELKE keer als we de deur uit gaan samen, bijna dagelijks. Elke keer denk je na over wat er die dag zal gebeuren en of er ook mensen zullen zijn die je gaan naroepen, wat overigens ook gebeurt!
Verder ben ik toevallig deze week ook lastiggevallen. Ik had plateau hakken aan, een wijde cargo broek en een lange jas. Ik liep door de stad en hoorde in mijn rechter oor: “Wow jullie/je zien er echt k****r geil uit”. Ik zat goed in mijn vel die dag, dus ik kreeg meteen adrenaline en sprak hem boos aan. Ik noemde nog ‘straatintimidatie’ en of hij wel mee gaat met de tijd. “Ja ik ga mee met de tijd” zei hij terug. Hij schrok meteen van het feit dat ik iets terug zei en dan ook nog op een pittige manier. Toen werd het al “Je ziet er gewoon leuk uit” en toen ik bleef zeggen dat hij gewoon normaal moest doen en met respect tegen vrouwen moet praten zei hij uiteindelijk “Oke sorry”. 

Als ik naar mijn vriend ga, haalt hij me altijd op van de trein als het donker is. (Andersom doe ik dat niet, en hij heeft nog nooit een vervelende ervaring gehad, van welke aard dan ook.) Op één avond na. Hij had een hele zware dag gehad op werk en we besloten dat het heus wel een keertje kon, we zouden bellen zodat ik me veilig voelde. Zo geschiedde. Na 10min lopen verschenen twee mannen achter mij die uitgebreid mijn lichaam de maat namen. Vervolgens probeerden ze mijn aandacht te trekken, ondanks het feit dat ze zagen dat ik in gesprek was via de telefoon, ze probeerden al roepend het gesprek te verstoren. Toen ik ze bleef negeren werden ze agressief, dat was heel griezelig, gelukkig kon ik ze afschudden. 

Ik heb ooit meegeholpen bij de introductie voor aanstaande studenten. Elke avond moesten wij zorgen dat ze veilig thuis kwamen. Ik had zojuist een jongen veilig afgezet op bestemming, om vervolgens zelf belaagd te worden. Een groep van 10 studenten omsingelde mij, eentje kwam naar me toe en tilde mijn fiets op bij de bagagedrager. Of ik seks met ze wilde. Ik ben toen zo woest geworden en heb zo hard geschreeuwd dat ze zich gauw uit de voeten maakten. 

Jaren geleden liep ik op s’avonds op straat in Zweden, toen ik werd aangesproken door een man. Hij begon mij vragen te stellen. Ik reageerde kort en toonde geen interesse. Hij kwam steeds meer dichterbij en hij liep met mij mee. Hij bleef maar vragen stellen en hij kwam over alsof hij iets had gebruikt. Ik kreeg een onbehagelijk gevoel en hij bleef zich maar opdringen. Hij kwam dichterbij en opende zijn jas, met zijn hand opende hij de knoop van zijn broek en riste hij zijn gulp open. Hij greep naar zijn penis. Ik raakte in paniek en was bang dat hij een mes onder zijn jas vandaan zou halen. Snel ben ik een winkelcentrum in gerend. Ik ben daar minutenlang gebleven. Na ongeveer 15/20 minuten kwam ik naar buiten. Er stond een politiebusje en ik zag hoe een agent in gesprek was met een vrouw. Op precies dezelfde plek waar ik was aangesproken door de man. Ik sprak een andere agent aan en deelde mijn verhaal. De zaak werd serieus opgepakt en samen met de andere vrouw heb ik een rechtszaak aangespannen. De zitting zelf was een nare ervaring. Ik werd kritisch ondervraagd door de advocaat van de gedachte en er werden vragen gesteld of ik het niet uitlokte. Of ik zelf oogcontact maakte of ik aan het flirten was. Van binnen kookte ik en ik zag hoe de verdachte een grijns op zijn gezicht had. Ik was boos. Boos hoe hij mijn veiligheidsgevoel heeft aangetast. Hoe deze ervaring mijn gevoel van vrijheid beperkt. De angst om te worden aangevallen is er nog steeds. Ik laat mij niet leiden door mijn angsten, maar ze hebben wel een beperkende werking. Hier baal ik van. Ik wil vrij zijn. Ik wil vrij bewegen. De verdachte heeft uiteindelijk een boete betaald aan een fonds voor slachtoffers. Het verleden kun je niet veranderen maar wel de toekomst. Ik ben blij dat ik destijds actie heb ondernomen. Ik wilde een signaal afgeven en de man laten weten dat dit gedrag wordt bestraft. Als vrouw moet je veilig en vrij kunnen bewegen en zeker op straat!