Ik lag op een middag alleen in een park en was nog aan het wachten op vriendinnen. Er kwam een man naar mij toe lopen en kwam naast me zitten. Hij vroeg hoe ik heette en waar ik vandaan kwam waarop ik antwoordde dat ik dit niet wil vertellen en mijn vriendinnen er elk moment aan kunnen komen. Hij vroeg het daarna weer en toen heb ik de andere kant op gekeken in de hoop dat hij weg zou gaan. Hij begon boos te worden, stond op, en zei: “ik wil je kutje open scheuren, bitch”. Ik was echt ontzettend bang en begon helemaal te trillen. Hij liep gelukkig weg en mompelde nog eens dat ik een moeilijke bitch was. Ik durf nu minder snel alleen ergens te gaan liggen. 

Seksuele intimidatie op straat, dit is wat er is gebeurt:

Ik zag je al doelloos rondjes fietsen over de kruising, alsof je aan het wachten was op iemand die je kon lastigvallen. M’n fietstempo en hartslag versnelden. Ik hoopte dat je me niet zag, zodat je me niet achterna zou gaan. Een aantal keer keek ik achterom, gelukkig dacht ik, ik zie je niet. Tot ik ineens jouw hand, op mijn bil voelde. Alleen voelen was voor jou niet genoeg. Nog een flinke klap, zo maakte je het af. Na een dikke knipoog van jou, kon ik naar huis.

Het wordt nog altijd – en het lijkt wel steeds meer – legitiem gevonden om zomaar een seksueel getinte opmerking te maken of een klap op je billen te geven… Of ongeneerd en lang naar je borsten te kijken totdat ze er (figuurlijk) bijna uitrollen… 

In mijn studietijd woonde ik in Eindhoven centrum. Elke dag deed ik mijn boodschappen bij de Albert Heijn bij mij in de buurt en bijna elke dag stond daar ook een groepje mannen te ‘chillen’. Ze stonden precies bij de ingang dus je kon ze ook niet ontwijken. Ze staarde me na, noemde me schatje of zeiden dat ik sexy was. Dit voelde zo onprettig en ongemakkelijk dat ik altijd met een grote boog om de groep heen liep en naar de grond keek in de hoop dat ze mij niet lastig zouden vallen. Nooit aan gedacht om hier een melding van te maken bij de politie omdat ik dacht dat het normaal was.. Nu zou ik dat zeker wel doen. 

Twee keer ben ik lastig gevallen in de trein. De eerste keer kwam een man eerst vragen hoe de Wi-Fi in de trein werkte en vervolgens zat hij aan mijn been en vertelde dat we gingen trouwen en dat ik anders nooit een vriend zou krijgen. Hij vroeg mijn Facebook en gegevens (die ik natuurlijk niet gaf) en ik was blij dat ik kon uitstappen. Dit was op zondagmiddag en er waren meerderen in de trein, ik dufte niet om hulp te vragen. 

De tweede keer was s avonds in een andere trein. Ik was rustig aan het lezen en zat alleen met een andere man. Het was een ander soort trein met lange banken die je ook wel in de metro’s ziet. De man zat tegenover mij en trok zich af. Ik keek even op van mn boek en schrok. “Oh vind je dit vervelend?” Toen ik ja zei en loog dat ik een vriend had ging hij gelukkig snel weg. De verdere rit en bij het uitstappen vond ik erg eng. Ik moest erna ook naar huis fietsen in het donker en gelukkig gebeurde er niets.

Ik heb niet maar één verhaal. Ik ben nagefloten, gefilmd terwijl ik op de fiets zat (gewoon lange broek lange mouwen) droeg, hoer genoemd, achtervolgd. Van de week keek een man me aan terwijl hij zich af trok en op me af begom te lopen. Hij volgde me tot in een café waar ik heb gewacht tot de politie kwam. Die konden niks anders doen dan hem wegsturen en vertellen hoe vervelend ze het wel niet voor me vonden. Ik loop alleen nog maar in korte broek over straat als mijn vriend meelopt. Halverwege vorig jaar ben ik zo veel mogelijk mensen gaan fotograferen met mijn telefoon die me lastigvielen op straat. Ik heb inmiddels een hele verzamelen.

Na een avond stappen, waarin ik al meerdere keren op mijn kont was geslagen in de kroeg, liep ik samen met een vriendin naar huis. De fiets van mijn vriendin stond geparkeerd aan één van de fietsnietjes aan de stoep voor mijn appartementencomplex. Nog na kletsend over de avond wachtte ik tot zij haar slot los maakte en veilig op de fiets kon stappen voordat ik naar binnen ging. Om niemand op de stoep in de weg te staan ging ik tussen de fietsnietjes in staan.

Toen zij haar kettingslot had losgemaakt en haar fiets tussen de krappe fietsnietjes uit probeerde te halen, deed ik een stapje achteruit om haar meer ruimte te geven. Ik verwachtte met mijn rug tegen het fietsnietje achter mij aan te leunen, maar voordat ik bij het fietsnietje was stootte ik tegen een man achter mij aan. Deze man had zich tussen mij en het fietsnietje ingewurmd. Op het moment dat ik naar achter stapte, “ving” deze man mij op door zijn armen om mijn lichaam te slaan en daarbij in mijn borsten te knijpen en mijn lichaam tegen het zijne te drukken. 

Geschrokken draaide ik mij om, om de man die mij niet los liet van mij af te duwen en boos (maar vooral geschrokken) “Wat doe jij? Blijf van mij af!” te roepen. Vervolgens werd deze man boos op mij. Want “ik liep toch tegen hem aan” en “had mij alleen maar opgevangen”. Nadat hij mij nog een paar keer uitschold, wurmde hij zich tussen de fietsnietjes uit en vervolgde hij zijn pad over de stoep.

Het was duidelijk dat deze man niks tussen de fietsnietjes te zoeken had, en hij was alleen maar van zijn pad geweken om achter mij te komen staan en mij “op te vangen”. Maar toch was ik een ondankbaar kreng, een hoer en nog een heleboel meer. Ik ben deze stapavond huilend op de bank geëindigd.

Ik ervaar zo vaak dat mannen me aanstaren. Ze doen het ongegeneerd en dringen hun blik erg op. Ik kijk expres een andere kant op of recht vooruit, maar het is vervelend om ermee bezig te zijn. De zogenaamde complimenten van jongens en mannen mogen ze ook voor zich houden. Het is geen oprecht compliment als de woorden naar mijn hoofd geslingerd worden. Het ergste is ook nog dat het vaak overdag gebeurt.