Today in Oosterpark my friend and I were running and we passed a man who muttered something obscene about our bodies as we ran by, something about “our asses” followed by a lip licking “mmmm”.

I turned and met his eyes and he saw me and smirked. I threw up a middle finger and said “WE ARENT HERE FOR YOU!”

And kept running. He started screaming “FUCK YOU AND YOUR MIDDLE FINGER. FUCK YOU I’LL RIP YOUR ASSHOLE OPEN. FUCK YOU!”

We kept running.

He chased us down (he was about 6’4”) and hovered over my friend who screamed “GET BACK!” and he yelled, “FUCK YOU FUCK YOUR MIDDLE FINGER YOU THREW THAT AT ME FUCK YOU!”

And we kept running and left the park.

I was scared I am still scared. He was a big man Leaving the park and on my way home I was terrified I would run into him alone without her.

I got home and sobbed and threw up in the shower.

Elke ochtend als ik naar school fietste, nog geen 500 van mijn huis vandaan, was er een man in een oranje werk pak die naar mij zwaaide en zei “goeiemorgen meissie”. Ik kreeg er de rillingen van en fietste door, het was een deel van mijn fiets tocht geworden. Iets wat ik nooit deelde omdat het “normaal” voelde voor mij. Als 12 jarig meisje had ik niet door dat dit niet klopte. Op een dag, toen ik aan het fietsen was, zag ik de man al in de verte aankomen wandelen. Ik had toen nog geen bril en zag niet waar hij mee bezig was, tot op het moment dat ik hem passeerde en nog geen 1,5 meter van hem vandaan was. Hij was zichzelf lopend naar mij toe aan het aftrekken. “Hey meissie moet je pik, moet je me pik” zei hij kreunend. Ik verstijfde helemaal en fietste zo hard als ik kon door, helemaal naar school. Ik had niets verteld aan mijn vriendinnen, totdat ik op school was. Ik belde mijn moeder op en die belde voor mij de politie. Ik was net aangekomen op school, maar ik ging weer terug naar huis, in mijn eentje. Ik was zo in de war. “Waarom belde ik niet gewoon gelijk de politie” dacht ik. Maar als 12 jarig meisje was dit voor mij niet te bevatten, ik schaamde me kapot. Ik had nog nooit een penis gezien van een wildvreemde. Eenmaal thuis aangekomen zag ik de politie daar staan. Ik moest uitleggen wat er gebeurde, maar ik kon het woord “pik” niet uit mijn mond krijgen. Ik zei dat de man had gezegd “moet je moet je”, omdat ik het woord “pik” gewoon niet durfde te zeggen tegen een mannelijke politie agent. Ik moest met de agent mee om te kijken of er ergens sperma lag waar het gebeurde. Dit was eigenlijk toch veel te absurd als ik er nu over terug denk. Mama en ik gingen met de agent mee naar het politiebureau om aangifte te doen. Ik moest mijn verhaal doen, en weer durfde ik het woord “pik” niet te zeggen. Verder zei ik wel dat hij aan het masturberen was op straat, voor mijn neus en dat hij mij elke ochtend gedag zei. Aan mijn moeder in het andere kamertje werden dingen gevraagd zoals “heeft uw dochter een grote fantasie”. Dit is toch ongelofelijk denk ik nu. Mijn aangifte was niet doorgegaan en de man is nooit aangehouden voor wat hij mij heeft aangedaan. Elke ochtend fietste ik met met de angst naar school dat ik hem weer zou tegen komen. Twee weken later kwam ik hem weer tegen. 700 meter van mijn huis verwijderd, dicht bij mijn oma. Hij riep naar me “hee meissie moet je me jonko hebben”. Ik verstijfde weer. Ik belde gelijk mijn oma en zij kwam er gelijk aan. Ik fietste een paar meter door en stopte toen met fietsen en bleef wachten op haar. Ik belde mijn moeder en daarna de politie. Ze kwamen wel voor verhaal, maar er is nooit wat mee gedaan. Het enige wat de politie mij vertelde was: “we hebben een man met een donkere huidskleur aangehouden die aan het werk was voor de gemeente die hier in de buurt werkt”. Ik heb de man nog wel is vaker gezien daarna, maar nooit meer in de ochtend. Eigenlijk totdat ik ging verhuizen drie jaar later. 

Trieste figuren

Ik ging jaren terug uit in Castricum en stond buiten met een kennis te praten en uit het niets werd ik van achteren keihard op mijn kont geslagen. Ik draaide me om en tegen hem lopen schreeuwen, ik was heel kwaad. Hij werdt bang en probeerde te beweren dat hij het niet had gedaan.  Het ergste was, er was een bewaker in de buurt en die deed niks.

Rond 2019 liep ik door Amsterdam centraal en een groep jongens liep toevallig naast me en 1 van de jongens riep dingen zoals lekker ding naar me. Ik negeerde ze en wou naar de uitgang lopen en hij had het lef om mij te achtervolgen. Ook behoorlijk kwaad op hem geworden en gelukkig schrok hij ervan.

Ik kan een heel verslag schrijven over trieste figuren die niet normaal tegen mij of andere vrouwen kunnen doen maar dat bespaar ik jullie.

Woonde destijds in Assendelft, fietste naar huis van school. Door een groep jongeren werd er geroepen als ‘schatje’ en fluiten me na. Toen ik zei dat ik daar niks van wilde hebben. Was ik een ‘scheldwoordenboekvol’.. 

Ik ben Emma. Toen ik 12 was riep een jongen naar me ‘mooie kont’. En toen ik 11 was had een man van ongeveer 38 op me kont geslagen toen ik aan het shoppen was. Er was ook nog een keer dat een  man naar me keek in een kleedhokjes door de spiegel. Ik heb nu een trauma aan kleedhokjes.

Ik fiets naar huis terug komend van een hele gezellige avond in Eindhoven. Ik denk dat het rond half 1 snachts was, ik had namelijk de laatste trein naar Rotterdam. Al fietsende zie ik vanuit de andere kant van de weg een auto aankomen, maar ik heb voorrang. De auto die ik inmiddels had kunnen identificeren als een wit bestelbusje, komt met een rot tempo de afrit op gereden, daarbij wordt er ook nog eens flink getoeterd. Toch floept er iets uit: “wat doe je nou man ik heb toch voorrang?” riep ik en ik kijk wie er achter het stuur zit en ik zie voor in het busje twee jongens zitten. Ik voel me meteen angstig, ook heb ik meteen spijt dat ik iets heb geschreeuwd. Ik fiets door en de auto komt langs me gereden en nog steeds blijft de auto toeteren ter hoogte van mij. Ze rijden door en naderen een rood stoplicht, ik zie de bui al hangen en knijp zo hard ik kan in mijn handvaten, ik ben bang en voel me onveilig. Ik zie ze lachen als ik dichterbij kom en fiets langs ze af. Ik heb groen licht en steek over, hopend dat ik van ze af zou zijn. Maar na 2 minuten fietsen en niet achter me durven te kijken hoorde ik weer getoeter. Het busje komt nu naast me rijden en blijft naast me rijden, maar een klein tikje naar rechts en ik lig samen met mijn fiets, om half 1 snachts, op de grond. Het raampje van de bijrijder gaat open, ze volgen nog steeds mijn tempo, de bijrijder kijkt me lachend aan en de bestuurder begint ongegeneerd woorden op mij af te vuren, kom dan schatje zegt hij, ik trek je hier zo het straatje in en druk je aan van voor en achter als het moet.. en met piepende banden verdwijnt de witte bus in de nacht. Ik zit nog op mijn fiets en de tranen schieten over mijn wangen. Een hele gezellige avond in de grond gestampt door twee voor mij onbekende jongens.. huilend en trillend lag ik op mijn bed.

Maar na verdriet en angst komt woede, ik ben zo klaar met het gesis en geroep van mannen. Ik studeer grafisch op de Willem de kooning academie en heb de volgende dag besloten hier een project over te maken. Elke dag wordt er nagefloten, nagekeken of nageroepen, van hele onschuldige opmerkingen tot ergere dingen die echt schade kunnen achterlaten. Met behulp van audio wil ik een publicatie uitbrengen die laat zien wat het met een persoon kan doen als je elke dag wordt nageroepen. Ik wil met het audiofragment laten horen hoe het is om gecatcalled te worden, zodat niet alleen de catcallers weten hoe het voelt maar ook de mensen om hen heen.

Graag deel ik 1 van mijn ervaringen…

Ik was aan het wachten op de trein op station Driebergen-zeist. Het was ongeveer 21:30 uur, behoorlijk donker, regenachtig en er waren niet veel mensen op het perron. Ik zag verderop een man staan, en ik voelde eigenlijk al meteen dat het niet klopte. We maakte oogcontact en hij kwam gelijk op mij afgelopen. Ik pakte snel mijn telefoon, gewoon voor de zekerheid. Hij kwam heel dicht op me staan en begon in het Engels tegen me te praten. Hij vond me mooi, wilde weten waar ik heen ging. Ik gaf aan dat ik moe was, en er geen zin in had.. Ik liep weg maar hij kwam al vrij snel weer naast me staan. Hij vertelde dat hij naar Amsterdam ging, dat hij graag wilde dat ik mee zou gaan en dat hij wilde dat ik zijn vriendin werd. Ik gaf wederom aan dat ik dat niet wilde, en dat ik een vriend heb. Dit maakte voor hem niets uit. Hij bleef tegen me praat en stond heel erg dicht op me. Gelukkig kwam de trein. Ik stapte bewust een stilte coupé binnen, ik dacht dat dit een goede hint zou zijn. De man ging tegenover me zitten en bleef me aanstaren. Ik dacht: even doorbijten. Ik stap straks in Utrecht uit en hij blijft zitten. Hij zou immers naar Amsterdam gaan. We ware bijna in Utrecht dus ik besloot om alvast richting de deur te gaan. Ik voelde een opluchting, de man bleef namelijk zitten. Toen de trein bijna stilstond in Utrecht kwam de man richting de deur gerend. Hij zou ook gaan uitstappen in Utrecht. Hij stond voor me, dus ik had bedacht om hem eerst uit te laten stappen. Als hij naar links gaat, dan ga ik naar rechts en andersom. De man dacht daar duidelijk anders over. Hij stapte weliswaar eerder de trein uit dan ik, maar hij bleef ook gelijk stilstaan. Ik moest dus wel voorbij hem om ook de trein uit te kunnen. Gewoon heel snel lopen, heel snel

Ik heb nog nooit zo snel gelopen maar het mocht niet baten. In mijn ooghoek zag ik de man nog altijd naast me lopen. Ik woon op loopafstand van Utrecht Centraal. Het leek me niet verstandig om naar huis te lopen.. dan zou hij weten waar ik woon. 
Ik besloot een winkel in te gaan. Misschien dat hij dan weggaat? Ook dit stopte de man helaas niet. Hij volgde me zelfs de winkel in. Ik fluisterde in de oor van een medewerker dat ik werd gevolgd en ik stond daar letterlijk met de man naast me. De medewerker besloot de politie te bellen. Helaas is de man op dat moment gevlucht. 
Ik ben veilig thuisgebracht door de politie. 

Wat ik zou willen meegeven is dat je niet moet aarzelen om hulp te vragen. Ik dacht in dit geval zelf: ahjoh hij gaat wel weg. Ach hiervoor bel je toch niet de politie…

Dus wel! Iedereen moet veilig over straat kunnen. Wees niet eigenwijs, bel liever een keer te vaak dan te weinig. 
Ik wil niet denken wat er had kunnen gebeuren als ik gewoon naar huis was gelopen…

Liep vandaag door een steegje bij een drukke winkelstraat in Amsterdam. Ik zag een groepje jongens staan en zag de bui al hangen maar ik wilde niet helemaal gaan omlopen. En ja zoals ik al dacht, nog geen 2 seconden nadat ik was langsgelopen werd er alweer geroepen: Ey! Daar gaat de platste kont van Amsterdam. Helaas was dit al de zoveelste keer en heb daarom om heel duidelijk tegen ze gezegd: pardon? Daarna waren ze even stil. Maar zodra ik me omdraaide werd ik al weer een kankerhoer genoemt. Just a normal day in Amsterdam…..