Ik woon in Houten, maar ben lastiggevallen in Utrecht en Nieuwegein. Omdat ik (helaas) wel meerdere verhalen heb om te vertellen zal ik het voor nu houden bij wat mij het meest bij is gebleven. (Maar voel je vrij om contact op te nemen voor de andere verhalen). Dit was geloof ik intimidatie nummer 3.

Op een middag fietste ik door Nieuwegein en ergens bij een stoplicht kwam ik een vriendin tegen, dus fietste we samen verder. Op een gegeven moment fietste we langs een middelbare school waar wij 2 jongens passeerde. We keken de jongens niet aan, zeiden niks en waren met elkaar in gesprek.

1 van de jongens heeft in mijn gezicht gespuugd om vervolgens keihard te lachen en snel weg te fietsen met de andere jongen. Dit is inmiddels bijna 2 jaar geleden en tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds geen idee waarom deze jongen dat nodig vond. De vriendin waarmee ik fietste deed trouwens ook niks, behalve lachen. Ik voelde me erg klote en toen ik thuis kwam heb ik eerst minstens een kwartier gehuild voor ik aan m’n ouders kon vertellen wat er aan de hand was.

Ik kan niet s’avonds alleen rondlopen of ik word achtergevolgd.
Ik kan niet overdag naar de winkel of ik word lastiggevallen, achtergevolgd met de auto. Ik kan niet door een druk menigte wandelen of er is altijd wel iemand die met hun handen op een plaats moeten zitten waar ze helemaal niet moeten zitten.  Ik kan niet gewoon rondlopen minding my bussiness of mannen nemen foto’s. Ik kan niet alleen op het station lopen of ik word gecatcalled en gevolgd. 
Ik kan niet naar de gym zonder dat mannen binnen heeltijd staren en daarna me achterna volgen op de parking. 
Ik kan niet naar het strand op mijn gemak zonder dat mannen opmerkingen moeten maken.
Als vrouw kunnen wij bijna niets meer doen zonder lastig gevallen te worden there has to be change! Wij vrouwen zijn geen objecten die je kan naroepen en lastigvallen op straat.

Hey, 

ik heb wel honderd verhalen maar dit zijn er 2 in het kort. Een tijdje terug kwam ik van een feestje in de stad en ik moest terug naar mijn fiets, alleen toen ik daar kwam stond er een groep jongens te roken en te drinken precies op de plek. 
ik heb toen een goeie 15 a 20 minuten gewacht op een grote afstand. Achteraf ben ik daar nog steeds blij mee aangezien ik zag hoe ze andere meisjes lastig vielen die voorbij liepen, dat was niet alleen nafluiten maar ook achterna lopen. 

voor mij maakt het ook niet uit wat ik aan heb maar ik word altijd nageroepen en nagefloten of als je dus niet antwoord uitgescholden voor de meest heftige dingen. Als ik ‘ s avonds een keer moet fietsen dan bel ik altijd met iemand. Maar het liefst vermijd ik dit door alles wat ik naar mijn hoofd krijg. 

Ik was met een groep vrienden aan het picknicken (op afstand) op een ruim grasveld omringd in een park. We waren met z’n zessen. Plots zagen we een man van ~25-30 in de bosjes staan. Hij staarde naar ons. Hij zei niks, hij stond daar maar gewoon. We besloten om hem gewoon te negeren in de hoop dat hij gewoon weer zou vertrekken. Na ongeveer 5 minuten begon hij takken op te rapen en doormidden te breken, terwijl hij ons bleef aanstaren. Ik had mijn hand boven mijn telefoon hangen om 112 al te bellen. Na nog eens 5-10 minuten wees hij naar mij op een dreigende manier (ik was de enige die zijn kant op zat) en liep hij weg. Ik begon te huilen. Toen kwam hij terug, cirkelde om onze picknickkleden heen (veel te dichtbij), zei wat onverstaanbaars, en liep vlug weer weg. Onze vriend (de enige jongen die er bij was) stond op en riep hem na, maar hij was er al niet meer. Daarna hebben we onze vriendin thuisgebracht en zijn we naar een andere plek gegaan. We zijn allemaal 15-17 jaar oud.

Ik ben van ons allemaal het meest geschrokken. Ik heb eerdere onaangename ervaringen gehad, en voel me enorm schuldig. Ik volg jullie pagina al maanden, en ik weet dat het nooit onze schuld had kunnen zijn, maar ik kon niks doen. Ik bevroor gewoon. Ik had moeten opstaan, ik had iets moeten zeggen, maar ik kon helemaal niks.

Ik leerde later pas dat dit echt een vorm van intimidatie is.

Mijn dochter Maureen Vreeburg (24 jaar) heeft een zeer indringend filmpje opgenomen met muziek eronder gemaakt door haar tweelingzus Sharon. Vele vrouwen hebben hier aan meegewerkt (vriendinnen, familie, collega’s) waaronder ik, hun moeder.

YouTube: Maureen Vreeburg Bang

Ik ben Anna en ik heb elke dag te maken met straat intimidatie. Ik zit in een rolstoel vanwege een neurologische stoornis. Mannen pakken me bij de achterkant van mijn rolstoel en zeggen: ik neem je wel even een stukje mee!!! Het is echt dood eng! Ik werk nu aan projecten om dit te stoppen. Maar alle oplossingen of opmerkingen die ik krijg zijn: je moet ook niet alleen naar buiten gaan… maar dit is toch te gek voor woorden? Ik heb al 2 keer met sexueel geweld te maken gehad. En iedereen schuift de schuld in mijn schoenen. Er moet iets veranderen hieraan in de maatschappij!!! 

Ongeveer een jaar geleden ben ik door een buur (tussen de 40 en 50 jaar, ik ben net meerderjarig) op straat verbaal seksueel geïntimideerd. Hij stond bij iedereen bekend als vriendelijk en gastvrij, maar dat beeld klopt dus niet. Hoewel de tijd een hoop heelt, kijk ik nog altijd vluchtig om mij heen als ik de straat in loop of de deur uit ga – om te zien of hij niet toevallig buiten staat. Mijn gordijnen zijn vaak dicht omdat ik weet dat hij naar binnen zou kunnen kijken. Terwijl ik nog vaak last heb van deze gebeurtenis, leeft hij zijn leven vrolijk verder, omdat aangifte doen geen zin heeft. Sommige mensen zien seksueel getinte opmerkingen vaak als een grapje, maar het is tijd dat wij ons er bewust van worden dat dit soort dingen niet grappig zijn maar schadelijk. 

Om het onder woorden te brengen en er niet te diep op in te gaan heb ik onderstaande gemaakt. Dit omschrijft wat er die avond is gebeurd. 

Wat…
Wat gaf jou die avond het recht om mij, een meisje dat op goed vertrouwen dat ze heel thuis zou komen… Mij van mijn vertrouwen in de mensheid te beroven.

Jij…
Jij, met een onbekend gezicht vond het nodig om mij, iemand die jou niet kent te achtervolgen, in te halen, op te wachten en met grof geweld van de fiets de duwen.

Ik…
Ik, die op de grond belandde, die zich niet bewust was van wat er gebeurde… Ik die aan mijn enkels werd mee getrokken naar jou busje, dat busje die je netjes naast de halte had geparkeerd.. Ik, Ik was mij op dat moment nog niet van bewust dat mijn leven vanaf dat moment zou veranderen.

Jij…
Jij, die mijn ene enkel 1 seconde los liet om god weet wat te gaan doen bij dat busje, dat busje dat al open stond voor mij, dat meisje op de grond. Dat meisje dat zich los trapte, naar achteren schoof en begon te gillen. Te gillen richting jou… Zodat jij, die man zonder bekend gezicht, mijn gezicht, mijn doodsbange gezicht niet meer zou vergeten. Hopende dat jij, net als ik niet meer zou kunnen slapen.

Toen…
Toen ik zo hard gilde en schreeuwde dat er van drie kanten mensen aan kwamen om mij te helpen. Die na dat ze dachten gillende jongeren te horen die de tijd van hun leven hadden toch maar gingen kijken. Toen, toen moest ik lachen, lachen van opluchting, onbesef en angst.

Jij…
Jij bedacht je geen moment, stapte in jou busje, jou netjes geparkeerde busje en reed weg, weg van wat jij daar had aangericht.

Ik…
Ik hoop dat jij dit leest want jij, jij had geluk met mij, mijn kracht om alles uit mij te halen dat in mij zat zodat jij niet kon doen wat jij op dat moment wilde doen. Jij bent er goed vanaf gekomen want jij had minder kracht dan mij.

Ik…
Ik neem dit podium omdat ik nog kan navertellen wat mij die avond is overkomen. Ik, ik heb geluk gehad, dat ik mensen zo ver kreeg mij te horen. Ik heb geluk gehad omdat jij zo dom was, zo dom was te denken meer kracht te hebben dan mij.

Jij kent mij niet en jij zal mij nooit leren kennen.